روایت از امام صادق صلوات الله علیه، منقول است که حضرت فرمودند: افضل سفارشات و لازم‌ترین سفارشات که انسان رعایت او را باید بکند، این است که فراموش نکنی پروردگارت را «أفْضَلُ الْوَصَایَا وَ ألْزَمُهَا أَنْ لَا تَنْسَى رَبَّکَ» این که فراموش نکنی پروردگارت را، چه موجودی است که تو را پرورش می دهد؛ متکفّل رزق و روزی و همه جهات تو است، کیه؟
«وَ أنْ تَذْکُرَهُ دَائِماً»همیشه متذکر او باش، به یاد او باش. یک وقت اسباب ظاهریه نظر تو را به خودشان جلب نکنند. آنی که مسبب الاسباب است، خداست.
«وَ لَا تُعْصِیَهُ» مقید باش که سرپیچی از فرمان و احکام او نکنی، عصیان او را نکنی. «وَ لَا تُعْصِیَهُ وَ تَعْبُدَهُ قَاعِداً وَ قَائِماً» و این که او را پرستش کنی در حال نشسته و ایستاده، این کنایه است؛ یعنی در تمام حالات، این را مقید باش، کُرنش به خدا باشد. عبادت، کُرنش است نسبت به معبود.
«وَ لَا تَغْتَرَّ بِنِعْمَتِهِ وَ اشْکُرْهُ أَبَداً» هیچ گاه مغرور نسبت به نعمت های او نشوی، یعنی نعمت های او جلب توجه تو را بکند به طوری که او را فراموش کنی. غرور معنایش این است. مفتون نعمت‌هایش بشوی به جوری که منعم را فراموش کنی.«وَ لَا تَغْتَرَّ بِنِعْمَتِهِ وَ اشْکُرْهُ أَبَداً» همیشه شکرگزار او باش قلباً، لساناً، عملاً.
«وَ لَا تَخْرُجْ مِنْ تَحْتِ أسْتَارِ عَظَمَتِهِ وَ جَلَالِهِ»خیال نکنی که تو کاره ای هستی،نه! خودت را خارج بدانی از تحت استار عظمت الهی به این معنا که تو را از تحت حکومت خدا خارج شدی؛ نه! مهلت دارد به تو می دهد، حواست جمع باشد؛ یکهو همچین پس گردنی به تو می زند که همه چیز یادت برود.
«وَ لَا تَخْرُجْ مِنْ تَحْتِ أسْتَارِ عَظَمَتِهِ وَ جَلَالِهِ فَتُضِلَّ» آن جاست که تو گمراه می شوی.«وَ تَقَعُ فِی مَیْدَانِ الْهَلَاکِ» خیال می کنی تو کارۀ هستی. اگر این فکرها به ذهنت آمد؛ شد! آن جاست که گمراه می شوی و در وادی هلاکت قرار می گیری. مجموعۀ این روایت، حالا من ترجمه کردم، و او این است که همه کاره اوست. می فهمی چه می گویم؟! یادت نرود که او همه کاره است. بنابراین تسلیم او باش و از او بخواه.