روایت از امام صادق صلوات الله علیه است که حضرت فرمودند: سه چیز موجب فخر مؤمن است؛ یعنی مؤمن به آن سه چیز، تعبیر ما، ظاهری می بالد. «وَ زَینُهُ فِی الدُّنیا وَ الآخِرَهُ» آن سه چیز، آرایش می دهد مؤمن را در دنیا و آخرت. هم در دنیا، هم آخرت.
اول: «الصَلاهُ فی آخِرَ اللَیلَ» که این، کنایه از این است که نافلۀ شب است. یعنی نافلۀ شب، این طور است که آرایش می دهد مؤمن را و توفیق نسبت به او اگر پیدا بکند، توجه کنید! باید به این توفیق، افتخار بکند که خدا، من را موفق کرد به این عملی را که مورد محبت خدا است.«الصَلاهُ فی آخِرَ اللَیلَ» این اولیش، خب به تعبیر ما این، جنبۀ عبادی داشت.
دوم: «وَ یَأَسُهُ مِمّا فی اَیدِ النّاسَ» چشم پوشی او از آن چه را که در دست مردم است از امور مادی، به طور کلی است «مِمّا فی اَیدِ النّاسَ» سرآمد آن، عبارت از مال و مقام است. هیچ گاه مؤمن، نه به مالش می نازد، نه به مقامش می نازد. دیگر بهتر از این نمی توانستم توجیهش بکنم. نه مال، تو را آرایش می دهد؛ نه ریاست تو را آرایش می دهد. توجه کردید شما، همچین قشنگ! «فَخرُ المُؤمِنُ وَ زَینُهُ» هر دو تا را، دو تا چیز داشت،ها! «ثَلاثَهٌ هُنَّ فَخرُ المُؤمِنُ وَ زَینُهُ فِی الدُّنیا وَ الآخِرَهُ» دنیا، آخرت. حالا آمده ایم توی دنیاش. آن چشم پوشی است از آن چه که دنیا داران در دست دارند، این چشم پوشی است که باید مؤمن، بهش بنازد؛ شد؟! از آن طرف، این بهش چیه؟ آرایش می دهد.
سوم: «وَلایَهُ الاِمامِ» و او که اشاره به این معناست: پذیرش سرپرستی ائمه علیهما السلام است. امامت چون تویش دارد «وَلایَهُ الاِمامِ» و آن رابطۀ درونی که با آن ها پیدا کردم و آن ها را به عنوان سرپرست و مولای خودم پذیرفتم. شد؟! که به اصطلاح، سرآمدش از علی علیه السلام است تا منتهی می شود به ولایت ولی الله اعظم، امام زمان صلوات الله علیه، باید به این بنازد، شد؟! و این، او را آرایش می دهد، مؤمن را هم در دنیا، هم در آخرت، خوب دقت کنید! یک وقت می آیی می گویی به این که، این چیزهایی که می گویی، این ها به درد آن طرف می خورد، آن نشئه. نه! «فِی الدُّنیا وَ الآخِرَهُ» این را بدان! هم در دنیا تو را می آراید نماز شب، شد؟! چشم پوشی از امور چی؟ مادی که در دست چیه؟ دنیاداران است. و هم آن را رابطه ای را که با ائمه علیهم السلام داری.