روایت از امام حسن عسگری صلوات علیهما منقول است که حضرت فرمودند: شما در عمرهایی هستید که از او کاسته می شود. «اِنَّکُم فی آجالٍ مَنقُوصَهٍ » که از آن کم می شود.
«وَ اَیّامٍ مَعدُودَهٍ » و روزگارانی که این ها شمارش شده است، یعنی سقف دارد، مشخص است که چند روز در دنیا هستی اما خودت نمی دانی.
«وَ المَوتُ یَأتی بَغتَهً» مرگ نابهنگام به سراغت می آید.
«مَن یَزرَعُ خَیْراً یَحصُدُ غِبطَه » آن کس که کشت کند و بذر خیر را کشت کند؛ نیکویی، شادمانی را درو می کند.
«وَ مَن یَزرَعُ شَرَّاً یَحصُد ُ نَدامَه» کسی که نعوذبالله، کشت کند شری؛ عمل زشتی را انجام بدهد، پشیمانی را درو می کند.
« لِکُلِّ زَارِعٍ مَا زَرَعَ » هر کشت کاری هر چرا که کشت کند، همان محصول را بدست می آورد.
«لایُسبَقُ بَطییءٌ بِحَظِّه» کسی را که در امور دنیای اش، معیشتی اش بطور معمول عمل می کند و حرص نمی ورزد؛ که ما از نظر ظاهر می گوییم که عجب این آدم تنبلی است؛ بی حال است. ای بابا! بیشتر تلاش کن. آن چرا که مقدر شده است و نصیب اوست، کسی نمی تواند سبقت بجوید و نصیب او را برباید، نصیب او، بهش می رسد. شد؟! با عجله کردن، حرص ورزیدن، نصیب انسان و حظ انسان، که برایش مقدر شده از طرف خداوند افزوده نمی شود، با دویدن نیست، با یک چیز دیگر است.
«لایُسبَقُ بَطییءٌ بِحَظِّه ِوَ لا یُدرِکُ حَریصٌ ما لَم یُقَدَّر لَه» آن هایی که می دوند و حرص می ورزند، بیش از آن چرا که حظ و نصیب آن هاست و خدا برای آن ها تقدیر کرده، به آن دست پیدا نمی کنند، بیش از آن چه که مقدر است، دویدن کارساز نیست. به طور معمول وظیفه داری کار بکنی. می فهمی؟! یک جای دیگر است.
لذا جمله بعد: «مَن اُعطِیَ خَیراً فَاللهُ اَعطاهُ » آنی که بهش خیری می رسد، خدا به او می دهد.
« وَ مَن وُقِیَ شَرّاً فَاللهُ وَقاهُ» و آنی که ازش بلایی دفع می شود و از شری حفظ می شود، خدا او را حفظ می کند. سرنخ امور، در دست دیگری است. تو به وظیفه ات عمل بکن.
حالا نتیجه: پس بنابراین تمام این امور در دست قدرت خداست؛ انسان باید از او بخواهد، هم جلب منفعت را، هم دفع ضرر را، فهمیدی؟! نه خودت می توانی مِنهای خدا، جلب منفعت کنی؛ نه تنهایی می توانی از خودت چی؟ دفع ضرر کنی.