... پاداش و ثواب ذکرپنهانی خداوند را فقط خداوند می‌داند و بس ...

روایت را زراره نقل می‌کند، زراره از اصحاب امام‌باقر(علیه السلام) و امام‌صادق (علیه السلام) است؛ یعنی هر دو امام را درک کرده، و از بزرگان اصحاب این دو امام است، معروف است زُرارهِ بْنِ اَعْیَنْ، خیلی هم روایت نقل کرده است او. این روایت را که نقل می‌کند، می‌گوید: یادم نیست که از امام‌باقر (علیه السلام)، این را شنیدم یا از امام‌صادق صلوات الله علیه، شنیدم. لذا دارد: «عَنْ أَحَدِهِمَا»؛ یعنی یک کدام از این دو تا به قول ما، یا از امام پنجم یا از امام ششم، من این جملات را شنیدم که حضرت فرمود: «لَا یَکْتُبُ‏ الْمَلَکُ‏ إِلَّا مَا سَمِعَ»؛ فرشته که صحیفه اعمال ما را می نویسد ها!، آن مقداری را که می‌شنود می‌نویسد. البته این از این روایت، روایات خیلی بالایی است،. خب در یک سطح پایین، جهت دارد، می‌خواهم بگویم.

«لَا یَکْتُبُ‏ الْمَلَکُ‏ إِلَّا مَا سَمِعَ»؛ فرشته، رقیب، عتید ما داریم دیگر، درست است؟ رفتار، گفتار، همه چیز ما را، کردار ما را این‌ها ثبت می کنند، ضبط می‌کنند، هرچه بگویم، هر کار که بکنیم، همه را می‌نویسند؛ اما آن مقداری که در گفتارهایمان شد؟! این ها بشنوند می‌نویسند؛ مگر می‌شود یک چیزی ما بگوییم این‌ها نشنوند؟ گفتم روایت، یک روایت عجیبی است این.

 بعد حضرت این آیه شریفه را تلاوت کردند: «قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ اذْکُرْ رَبَّکَ فِی نَفْسِکَ‏ تَضَرُّعاً وَ خِیفَهً»؛ به یاد بیاور پروردگارت را در حال زاری و پنهانی. شد؟! بسیار خب، بعد فرمودند: «فَلَا یَعْلَمُ ثَوَابَ ذَلِکَ الذِّکْرِ فِی نَفْسِکَ الرَّجُلِ اِلَّا الله عَزَّ وَ جَلَّ»، هیچ کس ثواب این ذکرِ درونیّت را نمی‌داند، جز خدا، «فَلَا یَعْلَمُ ثَوَابَ ذَلِکَ»؛ یعنی این ذکر، «فِی نَفْسِکَ»؛ که در درون، یاد خدا افتادی مگر خدا؛ ..؟ یعنی این را فرشته هم خبر ازش ندارد.

حالا من این جا دو تا نکته هست حالا من می‌گویم:  یک: و او این است که آن چه را که در قلب ما می گذرد که به یاد خدا می‌افتیم، آن‌ها را فرشته نمی‌فهمد. فهمیدی؟ این فرشته هم نمی‌فهمد. آن که در دلم، می‌آیی به یاد خدا می‌افتم، در دلم، ها، نه به زبانم، هیچ چیزی نمی‌گویم. همین در دلم به یاد خدا می‌افتم. درست است؟! یاد خدای تو دلی، این را مَلک هم نمی‌فهمد تا ثبت کند؛ فقط خودش می‌فهمد. حالا، این آن‌قدر عظمت دارد، حالا می‌گویم. ثوابش، اصلاً کسی نمی‌داند جز خود خدا. ثوابش را جز خود او هم، کسی نمی داند، «فَلَا یَعْلَمُ ثَوَابَ ذَلِکَ الذِّکْر فِی نَفْسِکَ الرَّجُلِ اِلَّا الله»مگر خدا، چرا؟ «لِعَظَمَتِهِ»؛آخرش، حالا به قول ما، حالا نمی‌گویم، این جا هم جایش نیستش. یا به قول ما، ضمیرش برمی‌گردد به ذکر یا مذکور، یا مال عظمت این است که در دل یاد کردی یا مال عظمت خداست که تو به یاد او افتادی. فهمیدی؟! من این را می‌گویم. خیلی‌ها می‌آیند به من می‌گویند، یک سفارشی به من بکن. هی می‌آیند به من می‌گویند. گفتم خدا یادتت نرود. به آن‌ها دارم می‌گویم، حالا اگر نشنیدید همه‌تان بشنوید. هی می‌گویند یک سفارشی به من بکن. سفارش می‌خواهی ؟ خدا یادت نره! نمی‌خواهد به زبانت بگویی. فهمیدی؟ تو دلی یادت نرود، این تو دلی‌ات را حتّی فرشته هم نمی‌فهمد، درست است؟  و آن قدر ثوابش بالاست این، که هیچ کس جز خدا نمی‌داند. چرا؟ چون این ذکر، خودش عظمت دارد، چون مذکور عظیم است، بزرگ است