ایذاء، تحقیر، اهانت و قهر

آنچه باید قبل از خواندن این کتاب بدانیم:

در ادامۀ مباحث پیرامون آفات زبان در این مجموعه با چند آفت دیگر روبرو خواهیم شد. ابتدا مسئلۀ ایذاء مطرح می‌شود. فراوان دیده می‌شود که افراد با زبان خود موجب آزار دیگران می‌شوند. این عمل از نظر دین رد بسیار مورد نکوهش قرار گرفته است.

تحقیر یا کوچک شمردن دیگران، ترساندن مومن، تباعد یا قهر کردن با مؤمن دیگر آفاتی است که در این کتاب به آنها پرداخته شده است. ویژگی این مجموعه ارزشمند همچون سایر مباحث حضرت‌آیت‌الله‌العظمی‌حاج‌آقامجتبی‌تهرانی (رحمه ااه علیه) بررسی کارشناسانه و بیان راهکارهای عملی برای درمان این آفتها و بیماری‌های روحی است.

سوالاتی که در این کتاب پاسخ خواهد یافت:

اذیت کردن مؤمن چه آثار زشتی دارد؟

اهانت و تحقیر مؤمن چگونه رخ می‌دهد؟

ریشه اهانت و تحقیر و اذیت مؤمن چیست؟

اسلام برای شخصیت افراد چه معیاری دارد؟

اگر دیگران را اذیت می‌کنیم برای درمان خود چه کنیم؟

اکرام مؤمن چه اهمیتی دارد؟

اضرار به مسلم یعنی چه؟

آیا می‌شود از اضرار به دیگران پیشگیری کرد؟

چرا اخافۀ مؤمن مورد نکوهش قرار گرفته است؟

شرط یاری رساندن به مؤمن و مسلم چیست؟

کسی که به امور مسلمین اهتمام ندارد از نظر دین چگونه شخصی است؟

چرا باید در جهت قضای حاجت مؤمن تلاش کرد؟

قطع پیوند با چه کسانی مطرح است؟

ریشه و راه درمان تباعد چیست؟

چرا در دین به دیدار بین مومنین تاکید شده است؟

کلیدواژه‌ها:

اذیت/ اهانت/ تخفیف/ تحقیر/ اذلال/ اذی/ حسد/ عداوت/ کبر/ حرص/ طمع/ شئونات اجتماعی/ شخصیت/ لعن خدا/ جنگ با خدا/ ایمان/ ایذاء مومن/ سبک کردن/ توهین/ انتقام گیری/ مادی گرایی/ ظاهرگرایی/ کف اذی/ اکرام و اجلال مومن/ احترام کردن/ اکرام اهل تقوا/ اکرام صاحبان فضایل/ اکرام کهنسال/ ارزشمندی/ احترام سادات/ اضرار به مسلم/ شرک/ نردبان ترقی/ خدمت به خلق/ نفع/ اخافه/ ادخال سرور/ شاد کردن/ ترساندن/ ترک اعانت مؤمن/ خواری/ جلب منفعت/ دفع ضرر/ هدایتگری/ اهتمام به امور مسلمین/ قضای حاجت/ استعانت/ طلب تعاون/ تباعد/ هجران/ مفارقت/ قطع پیوند/ اهل بدعت/ الفت گرفتن/ پیوند مؤمنین/ نصیحت/ محبت/ عداوت/ خصومت/ تزاور/ زیارت استبدالی

یک جمله از کتاب:

اگر انسانی که معتقد به مبدأ و معاد و معتقد به الله تعالی است خوب دقّت کند، می‌بیند که رابطۀ علّت و معلول قابل انکار نیست، رابطۀ خالق و مخلوق قابل انکار نیست. او به این رابطه نگاه می‌کند. نگاه می‌کند و می‌بیند اهانت کردن، اذّیت کردن و تخفیف کردن یک انسان به ظاهر متدیّن، در حقیقت تحقیر کردن، اذّیت کردن، اهانت و تخفیف و تحقیر خالق اوست.

مثل این می ماند که پسر فلانی آمده و تو داری به او توهین می کنی. اینکه تو داری به او اهانت می کنی، با پدرش رابطه دارد. توهین به این پسر با توجّه به انتساب به پدرش، توهین به او هم هست.می‌فرمایند: با توجّه به این رابطه، توهین به مؤمن در حقیقت، توهین به خالق است. اگر انسان کمی عمیق‌تر شود، می‌بیند که رابطه‌ای در کار نیست؛ بلکه عین ربط است. تمام موجودات فقیر الی الله هستند. تمام موجودات وابستۀ حقّند، صرف ربطند، نه مربوط. اینکه دیگر خیلی بدتر می‌شود. غرض اینکه اگر انسان یک دید بالاتر داشته باشد و بخواهد عمیق تر نگاه کند، متوجّه می‌شود که اهانت به مؤمن، اهانت به ولیّ اوست، اهانت به آقا و سرور اوست؛ چون او می‌گوید: من مؤمنم. می‌گوید: من عبدالله‌ام.