ظلم

آنچه باید قبل از خواندن این کتاب بدانیم:

برای هر انسانی با هر مکتب و سلیقۀ فکری، بحث ظلم از مباحث بسیار مهم است؛ بنابراین هر انسانی به ظلم از زاویۀ خاصّ خودش می‌نگرد. اینجاست که اهمّیت بررسی ظلم در مبانی دینی آشکار می گردد. کتاب پیش رو بررسی ظلم از نگاه اخلاق اسلامی است. این مباحث را از منظر نگاه دقیق و عالمانۀ حضرت‌آیت‌الله‌العظمی‌حاج‌آقامجتبی‌تهرانی (رحمه الله الیه) مطالعه خواهیم کرد.

نکته مهم پیرامون کتاب پیش‌رو آن است که نقشۀ راهی برای هر مخاطبی خواهد بود که هم خود در وادی ظلم کردن نیفتد و هم به دیگران ظلم نکند.

سوالاتی که در این کتاب پاسخ خواهد یافت:

ظلم چیست؟

تناسب ظلم و عدل با حسن و قبح چیست؟

چرا ظلم بزرگترین معاصی است؟

انواع ظلم کدامند؟

ظلم چه درجاتی دارد و ظالم‌ترین مردم کیست؟

حق الناس چیست؟

ظلم در حکومت چگونه اتفاق می‌افتد؟

قاضی چگونه گرفتار ظلم می‌شود؟

ظلم به مردم چه آثاری دارد؟

ظلم چه نسبتی با معصومین؟عهم؟ دارد؟

کمک کننده به ظالم چه عاقبتی دارد؟

چرا باید با ظلم مبارزه کرد؟

راه پیشگیری از ظلم چیست؟

خداوند چگونه انتقام ظلم را می‌گیرد؟

انتقام بشر باید چگونه باشد؟

عفو چه جایگاهی دارد؟

کلیدواژه‌ها:

ظلم/ عدل/ حسن و قبح/ پست‌ترین رذائل/ عدل مجسم/ ظلم عقلی/ شرک/ ظلم الحادی/ ظلم در توحید صفات/ ظلم کفری/ ظلم نفاقی/ ظلم قلبی/ ظلم ظاهری/ حق‌الناس/ حکومت/ قضاوت/ قاضی/ جائر/ عادل/ قداست قضاوت/ عقاب/ کیفر/ مکافات/ کم شدن عمر/ تلخی روزگار/ سلب نعمت/ جلب نقمت/ نکوهش شدن/ زمین خوردن/ دشمن آفرین/ ازبین رفتن قدرت/ زوال حکومت/ ضربه زدن به دل/ خرابی دل/ مستجاب نشدن دعا/ قیامت/ توبه/ ظلم مالی/ رضایت مردم/ کمک به ظالم/ گناه کبیره/ اقسام حکومت/ توجیه ظلم/ میل به ستمگر/ کمک به مظلوم/ مبارزه/ عقل/ ایمان/ قصاص/ معاد/ روزی حلال/ عزای امام‌حسین (علیه السلام)/ انتقام الهی/ عفو/ ابتلای ظالم/ حاکم غاصب/ حس برتری طلبی/ حس افزون طلبی/ جهاد/ پشیمانی/

یک جمله از کتاب:

بپرهیز از ظلم؛ چون از گناهان کبیره است؛ از بزرگترین گناهان است. مسئلۀ نکوهش ظلم چیزی نیست که بخواهد مورد بحث قرار بگیرد؛ چرا؟ زیرا جزء اولیّات بحث عقل عملی است و خیلی روشن است. اگر کسی بخواهد نکوهش ظلم را بفهمد، این است که جزء قضایای اوّلیه در بحث حکمت عملی، حُسنِ عدل و قبحِ ظلم است. حسن و قبح که مطرح می‌شود، وقتی مثال می‌زنند آنقدر این مسئله روشن است که گفته می‌شود: عقلاً ظلم قبیح و زشت است.

رضای به ظلم هم از نظر گناه با عامل و کمک کننده اشتراک دارد. انسان نباید راضی به ظلم باشد. هر چند کسی که لفظاً چیزی نمی‌گوید، ولی اگر در دلش از تجاوزی که شخصی به شخص دیگری کرده _مالی، جانی یا آبرویی باشد_ روی یک سنخ روابط نفسانی مثل عداوت یا حسدی که با او دارد، خوشش بیاید و کیف کند، در ظلم شریک است.