نصیحت

آنچه باید قبل از خواندن این کتاب بدانیم:

بسیار شنیده‌ایم و به کار برده‌ایم که ما را نصیحت نکن! یا گوشمان از این نصیحت‌ها پُر است. به نظر می‌رسد حالتی که امروز نسبت‌به این فضیلت اخلاقی در اکثر جامعه رواج یافته به دلیل کج‌سلیقگی‌ها و انحرافاتی است که عموماً ناخواسته دچارش شده‌ایم. هم کسی که می‌خواهد خیرخواه دیگران باشد و هم کسی که در موردش خیرخواهی می‌شود در اکثر موارد آنچنان بی‌دقت و توجه عمل کرده‌اند که این امر مهم و حیاتی را به انزوا کشانده‌اند.

حال آنکه هم طبق عقل و هم بر اساس منابع دینی یکی از بهترین ابزارها برای نجات جامعه و اصلاح اوضاع همین نصیحت است. البته به شرط اینکه همۀ طرفهای جامعه به زوایای مختلف آن آگاه باشند تا آنجا که به حسب شرایط باید صبر پیشه کنند و به نصیحت دل بدهند، سرد برخورد نکنند.

بی‌شک این کتاب می‌تواند نگاه خواننده را به این موضوع تغییر دهد؛ البته به شرط آنکه روشهای ارائه‌شده در آن عمل شود!

سوالاتی که در این کتاب پاسخ خواهد یافت:

اگر بخواهم نصیحت‌کنندۀ خوبی باشم باید چه کنم؟

چطور نصیحت کنیم که در مخاطب اثرگذار باشد؟

چرا باید به نصیحت دیگران گوش دهم؟

آیا نصیحت با حریم خصوصی در تضاد نیست؟

چطور تشخیص بدهم که نصیحت‌کننده خیر مرا می‌خواهد؟

ناصح درونی و ناصح بیرونی کدامند؟

وجه شرعی نصیحت چیست؟

در چه مواردی می‌توان نصیحت کرد؟

آیا حاکم اسلامی را هم باید نصیحت کرد؟

تفاوت نصیحت با امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر چیست؟

چه کنیم که نصیحت دیگران به دشمنی نیانجامد؟

کلیدواژه‌ها:

نصیحت/پند/خالص کردن/خیرخواهی/ایمان/ نصیحت کننده/ اخلاص/ غش/ امربه‌معروف/ نهی‌از منکر/ زدودن عیوب/ سر و خفا/ سرزنش/ جاهل/ عداوت/ هدیه/ نصیحت‌شونده/ نصیحت پذیری/ دوراندیشی/ عاقبت‌اندیشی/ عتاب صحیح/ رسوایی/ هلاکت/ جامعۀ سعادتمند/ ناصح درونی/ ناصح بیرونی/

یک جمله از کتاب:

اگر انسان برای خوشایند طرف مقابل از خود بر‌خلاف آنچه در درون و دلش دارد مطلبی را به‌عنوان نصیحت و خیرخواهی ظاهر کند، همان غِشّ است؛ در روایات زیادی می‌بینیم که این کار را خیانت در نصیحت دانسته‌اند.

انسان قبلاً خودش این نصیحت را به خودش کرده باشد؛ یعنی این‌گونه نباشد که این خیری را که برای دیگری می‌خواهد، برای خودش نخواسته باشد. مسئلۀ نصیحت با موعظه نزدیک به هم هستند. به هر مقدار که انسان به پندی که به دیگران می‌دهد عامل باشد و به آن بستگی درونی داشته باشد، به همان مقدار پند او در دیگران موثّر است.