بی‌اعتمادی نسبت به خائن

امام علی(ع) می فرماید: «لَا تَجْتَمِعُ الْخِیَانَهُ وَ الْأُخُوَّهُ»؛ خیانت و اخوّت و برادری با هم جمع نمی شوند؛ یعنی نمی شود بگوییم که ما مثل دو برادر به هم نزدیک هستیم، امّا در عین حال در سه بُعد مالی، آبرویی و ناموسی یا یکی از این ها نادرست عمل کنیم و به یکدیگر خیانت کنیم. «لَا تَجْتَمِعُ الْخِیَانَهُ وَ الْأُخُوَّهُ»؛ از نظر اجتماعی، اثر زشت خیانت و نادرستی این است که وحدت، اخوّت اسلامی و یکپارچگی جامعه را از بین می برد. در نتیجه وقتی که وحدت جامعه از بین رفت، همۀ آثار زشت عدم وحدت در رابطه با همین خیانت مطرح می شود. هرکسی در زندگی و محیط پیرامون خود شاید این را تجربه کرده باشد که وقتی دو نفر نادرست عمل می کنند، حسّ اعتماد از بین می رود و دیگر می ترسند کسی را بیاورند و امری را به او واگذار کنند. حتّی در مسائل حکومتی هم این حرف مطرح است. اگر در یک تشکیلات حکومتی چند نفر خیانت کنند، هم حسّ اعتماد مرئوس نسبت به مسئول و هم حسّ اعتماد مسئولین نسبت به یکدیگر از بین می رود.