ابن ابی یعفور از اصحاب امام صادق(ع) است. می گوید حضرت فرمودند:«مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الدُّنْیَا أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْفَقْرَ بَیْنَ عَیْنَیْهِ وَ شَتَّتَ أَمْرَهُ وَ لَمْ یَنَلِ الدُّنْیَا إِلَّا مَا قُسِّمَ لَهُ وَ مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَى وَ الْآخِرَهُ أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللَّهُ تَعَالَى الْغِنَى فِی قَلْبِهِ وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَهُ»؛ کسی که صبح و شب بر او بگذرد و حال اینکه دنیا بزرگترین هَمّ او باشد، خداوند فقر را بین دو چشم او قرار می دهد، و کارهای او را درهم و او را سردرگم می کند و این شخص از دنیا به تعبیر ما «برخوردار» نمیشود، مگر به همان مقداری که خدا قسمت کرده بود. در مقابل اگر کسی صبح کند؛ یعنی شب را به روز بیاورد و روز را به شب بیاورد و شام کند، در صورتی که آخرت، بزرگترین همّ او باشد، خداوند بی نیازی را بین دو چشم او قرار می دهد و برای او کارهایش را گردآوری کند.