بعد از این، حضرت گفتند: «وَ قَالَ النَّبِی»؛ پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده‌اند: «لَمَّا عُرِجَ بِی إِلَى السَّمَاءِ أَخَذَ بِیدِی جَبْرَئِیلُ»؛ وقتی مرا به‌سوی معراج بردند، جبرئیل دست مرا گرفت، «فَأَدْخَلَنِی الْجَنَّهَ»؛ و مرا وارد بهشت کرد، « اوَلَنِی مِنْ رُطَبِهَا فَأَکَلْتُهُ»؛ و از رطب بهشتی به من داد و من آن را خوردم، «فَتَحَوَّلَ ذَلِکَ نُطْفَهً»؛ همان میوۀ بهشتی بود که به‌صورت نطفه‌ای شد، «فِی صُلْبِی»؛ و در صلب من قرار گرفت. آنگاه که به زمین هبوط کردم، آن نطفه در رحم خدیجه(سلام الله علیها)قرار گرفت و او حامله شد، «فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَهَ». بعد، حضرت فرمودند: «فَفَاطِمَهُ حَوْرَاءُ إِنْسِیهٌ»؛ چه زیباست! زهر (سلام الله علیها) حوریه‌ای است به‌صورت انسان؛ اوّل، حوراست و بعد، انسیه است. یک‌وقت می‌گویید: «انسیه الحورا»، و یک‌وقت می‌گویید: «حَوْرَاءُ إِنْسِیهٌ».
حالا فرق را ببینید که به حضرت‌آدم(علیه سلام)گفتند: از این میوه نخور که از اینجا بیرون می‌روی. او خورد و بیرون آمد. ایشان بهشت بودند و بیرون آمدند؛ امّا پیامبر‌اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) از زمین به بهشت می‌رود. البته من نمی‌خواهم مقایسه کنم و فضیلت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) را بگویم، امّا ببینید این چه‌طور عروج می‌کند و او چه‌طور هبوط می‌کند. هر دو هم پیغمبرند. (میان ماه من تا ماه گردون/ تفاوت از زمین تا آسمان است). واقعاً هم این‌طور است. این عروج می‌کند؛ از زمین می‌کَند و بالا می‌رود و او از بالا هبوط می‌کند.
بعد فرمودند: «فَکُلَّمَا اشْتَقْتُ»؛ هرگاه من شائق می‌شوم، «إِلَى رَائِحَهِ الْجَنَّهِ»؛ هرگاه می‌خواهم رایحه بهشت را استشمام کنم، «شَمِمْتُ رَائِحَهَ ابْنَتِی فَاطِمَهَ»[1]؛ دخترم زهرا (سلام الله علیها) را می‌بویم که او بوی بهشت می‌دهد. در این‌باره روایات متعدد دیده‌ام. به این نحو هم متعدد دیدم که به پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم ) اعتراض و اشکال شده که زهرا (سلام الله علیها) ، دختر شما بزرگ شده، شما چرا این‌قدر او را می‌بوسید و می‌بویید؟![2] حضرت فرمودند: برو دنبال کارت! من هستم که به معراج رفته‌ام و بوی بهشت را می‌شناسم؛ از او بوی بهشت می‌آید. جهتش هم همین بوده؛ آسمانی بوده است که در زمین جلوه کرده است. همان‌طور که گفتم: روایات بسیاری با این مضمون هست که حضرت میوۀ بهشتی خوردند و از آن میوه، حضرت زهرا (سلام الله علیها) به وجود آمده است. بعد فرمودند آن بو در شامۀ من است و به‌سوی او می‌آیم و آن بو را می‌شنوم.
«اللهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد»
جلسۀ اول درهای بهشت و جهّنم
[1]. بحارالانوار، ج 4، ص 4؛ ج 8، ص 119 و 284
