مطلبی است که اگر شفعاء در قیامت بخواهند شفاعت بکنند، آیا آنها هم هدیهای به خدا تقدیم میکنند یا نه؟ بزرگترین، با عظمت ترین و با ارزشترین هدیهای که خدا عطا فرموده و عطیه او به ما انسانهاست عبارت از دین حق و اعتقاد به ولایت و امامت بود. اینها به تعبیری عطیه الهی است. چه بسا همینجا آدم زود بتوانتد روابط را پیدا کند؛ یعنی ولایت امام‌علی(علیه السلام) عطیه الهی و هدیه الهی است. ولایت امام‌حسن(علیه السلام) و ولایت امام‌حسین(علیه السلام) هدیه الهی است. ولایت امام زمان؟عج؟ عطیه و هدیه ای الهی است. انسان نمی‌تواند این هدیه‌های الهی را ارزیابی مادی بکند. ارزش این هدیه‌ها بینهایت است. چرا؟ چون مُهدی بینهایت است. این اولیاء عطیه و هدیه های الهی هستند و همین ها هم در قیامت شفعا هستند. آیا اینها در قیامت برای شفاعت هدیه ای هم تقدیم حضرت حق می کنند یا نه؟ به تعبیر دیگر می شود گفت عطایای شفعاء خودشان باشند.
ما این مطلب را داریم که وقتی حضرت‌زهرا(علیها السلام) در قیامت بیاید و بخواهد شفاعت کند، صحرای محشر را به هم می ریزد و محشر می کند. اینطور که در بعضی از نقلها داریم اون شش ماهه سقط شدهاش رو روی دست می گیره. دوستان امشب شب جمعه است. شب جمعه اول سال و ماه قمری است. در نظرم بود که در خانۀ باب الحوائجی بروم که چه بسا امام‌حسین(علیه السلام) او را در روز قیامت به پیشگاه خداوند عرضه کند. به ظاهر کوچک است. شش ماهه است. اما این هدیه ای که امام‌حسین(علیه السلام) تقدیم خدا کرد، خیلی بزرگ است و عظمت دارد. توسلم به علی‌اصغر(علیه السلام) است.
در مقاتل مختلف می نویسند امام‌حسین(علیه السلام) در روز عاشورا دید همه اصحاب شهید شدند. همه جوان ها شهید شدند. از بنی هاشم کسی باقی نمانده است به حسب ظاهر بتواند روی پا به میدان بیاید. در آن موقع بود خود امام‌حسین(علیه السلام) شخصاً می خواست عازم شود و به میدان برود. خودش آراسته رزم بود. لباس رزم به تن کرده بود. یک وقت صدای طفلش بلند شد. من نمی دانم که امام‌حسین(علیه السلام) از علی اصغر چه شنیده و او چه میگفت. خدا می داند که سخن چه بوده است. دارد امام‌حسین(علیه السلام) دم خیام حرم آمد. « فَتَقَدَّمَ إِلَى الْخَیْمَهِ وَ قَالَ لِزَیْنَبَ نَاوِلِینِی وَلَدِیَ الصَّغِیرَ حَتَّى أُوَدِّعَه»؛ فرمود زینب(علیها السلام)! خواهرم! بچه شیرخواره مرا بیاور تا من با او وداع کنم. اگر کسی بخواهد از این جمله استشمام کند که امام‌حسین(علیه السلام) از صدای علی اصغر و ناله او چه به دست آورده است، چه بسا اینطور استنباط کند که مثلاً فریاد می کرد: پدر داری می روی و از من خداحافظی هم نمی کنی؟! چون امام‌حسین(علیه السلام) به خواهرش حضرت‌زینب(علیها السلام) می فرماید: بچه شیرخوار را بیاور که میخواهم با او خداحافظی و وداع کنم. امام‌حسین(علیه السلام) اول لباس های رزم را از تنش بیرون کرد و لباس عادی بر تن کرد. حتی در بعضی از نقلها دارد عمامه پیغمبر را به سر مبارکش گذاشت. طفل را در مقابل لشکر آورد. روی دست بلند کرد. فرمود « فَاِنْ لَمْ تَرْحَمُونِی فَارْحَمُوا هَذَا الطِّفْلِ»؛ اگر به من رحم نمیکنید، به این شیرخواره رحم کنید. « أ مَا تَرَوْنَهُ کَیْفَ یَتَلَظّی عَطَشاً»؛ آیا نمیبینید چگونه از تشنگی بیتابی میکند؟ « فَبَیْنَمَا هُوَ یَخَاطَبَهُمْ»؛ در همین هنگام که امام‌حسین(علیه السلام) با آنها صحبت میکرد: «اِذْ رَمَاهُ حَرْمَلَهُ ابْنُ کَاهِلِ الاَسَدِی بِسَهْمٍ لَهُ ثَلَاثُ شُعُبٍ فَذُبِحَ الطِّفْلُ مِنَ الاُذُنِ اِلَی الاُذُنِ».
السلام علیک یا علی اصغر بن الحسین اغثنی …