ستایش «طلب دنیا» برای طلب آخرت

در روایتی هشام بن سالم می گوید: شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: «وَ اللَّهِ إِنَّا لَنَطْلُبُ الدُّنْیا»؛ به خدا قسم ما دنبال دنیا و پول درآوردن می رویم! «فقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ: تَصْنَعَ بِهَا مَاذَا»؛ امام به او فرمود: وقتی پول درآوردی، با آن چه کار می کنی؟ «قَالَ: أَعُودُ بِهَا عَلَی نَفْسِی وَ عَلَی عِیالِی وَ أَتَصَدَّقُ مِنْهَا وَ أَصِلُ مِنْهَا وَ أَحُجُّ مِنْهَا»؛ گفت: برای خودمان و زن و بچّه مان زندگی می کنیم، صدقه می دهیم، صلۀ رحم می کنیم، با آن حج می رویم. مطالب بعدی که مطرح می کند، خیلی زیبا و روشنگر این است که پول هدف نیست؛ بلکه برای خرج کردن است. از راهی که خرج می کند، معلوم می شود که هدفش چه بوده است. خود خرج کردن هدف نبود، خرج کردن برای یک چیز دیگر بود. در ادامۀ روایت حضرت به او فرمود: «فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ: لَیسَ هَذَا طَلَبَ الدُّنْیا هَذَا طَلَبُ الْآخِرَهِ»؛ به این موارد که نمی گویند که تو دنبال دنیا داری می دوی؛ بلکه تو دنبال آخرت داری می دوی.