تکذیب مدح کننده

در ذیل آیۀ شریفۀ: (لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِمَ…): خداوند دوست ندارد کسی با سخنان خود، بدی‏های دیگران را اظهار کند ،مگر آن کس که مورد ستم واقع شده باشد؛ روایتی آمده است که معصوم(ع) فرمود: «إِنْ جَاءَکَ رَجُلٌ وَ قَالَ فِیکَ مَا لَیْسَ فِیکَ مِنَ الْخَیْرِ وَ الثَّنَاءِ وَ الْعَمَلِ الصَّالِحِ»؛ اگر شخصی پیش تو آمد و دربارۀ تو موردی گفت که در تو نیست؛ نه اینکه بد گفت، بلکه از خوبی و کارهای خیر تو گفت و از تو ستایش و تمجید کرد، «فَلَا تَقْبَلْهُ مِنْهُ»؛ اوّلاً از نظر درونی به خودت نگیر و نپذیر. از نظر بیرونی هم، «و کَذِّبْهُ فَقَدْ ظَلَمَکَ»؛ تکذیبش کن؛ چون دارد بر تو ظلم و ستم می‏کند و کار او خدمت نیست.