... سفارش به زیاد یاد مرگ بودن، شکر خدا کردن و زیاد دعا کردن ...

دارد شخصی، آمد خدمت پیغمبراکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، عرض کرد به این که به من سفارشی به چیزی بفرمایید که خداوند به سبب او به من نفع برساند و سود بخش باشد از ناحیه خدا. «أَُوصِنی بِشَیءٍ یَنفَعُنِیَ اللهُ تعالی بِهِ»

دارد: حضرت در جواب فرمود، زیاد به یاد مرگ باش، این یاد مرگ تو را وامی رهاند از بستگی به دنیا. آن چه که موجب می شود انسان، علاقه‌اش به دنیا زیاد بیاد، باشد به اصطلاح، هی افزوده‌ام می‌شود، غفلت از کوچ، از این نشئه به نشئه دیگر است. هرچه غفلت بیشتر، وابستگی‌اش به دنیا بیشتر است. و هرچه این به اصطلاح ما غفلت، شکسته شود وابستگی، چی؟ کم می‌شود و رهایی پیدا می‌کند. و آن چه که غفلت شکن است، یاد مرگ است. «أَکْثِرْ ذِکْرَ الْمَوْتِ یُسَلِّکُ عَنِ‏ الدُّنْیَا»

دو:«وَ عَلَیْکَ بِالشُّکْرِ یَزِیدُ فِی النِّعْمَهِ»برتو باد! به این که شکر خدا را بکنی که شکر الهی، افزودگی نسبت به نعمت‌های الهی است؛ یعنی می‌افزاید. کما این که متن آیه شریفه هم همین را می‌گوید.

سوم:«وَ أَکْثِرْ مِنَ الدُّعَاءِ» دعا زیاد بکن. ما این جوری هستیم. خصوصاً این چند دقیقه قبل یک کسی گفت که هرچه ما دعا کردیم نشد، دیگر ولش کردیم. به خود من گفت. تو اشتباه کردی، نه.«وَ أَکْثِرْ مِنَ الدُّعَاءِ» زیاد دعا کن از خدا. مرتّب بخواه از خدا، خدا خسته نمی‌شود. گوش می‌کنی؟ تو خسته می‌شوی؛ اما خدا خسته نمی‌شود. او، مصلحت تو را در نظر می گیرد.«وَ أَکْثِرْ مِنَ الدُّعَاءِ فَإِنَّکَ لَا تَدْرِی مَتَى یُسْتَجَابُ لَکَ‏» تو نمی‌دانی کی خدا، این دعایت را به اجابت، به نفع تو می رساند. «لَا» به قول ما، لاء نفع، ما می گوییم، شد!؟ تو نمی‌دانی، او می‌داند، کی این دعای تو را، چه کار کند؟ مستجاب بکند. شد؟! تو عجله می‌کنی، تو نمی‌دانی؛ ولی بدان! در دعا سوخت و سوز نیست، دیر و زود هست. از این روایت ما همین را می‌فهمیم. از روایت، همین معلوم می‌شود که دعا، سوخت و سوز ندارد؛ اما دیر و زود، چیه؟ دارد.بله «فَإِنَّکَ لَا تَدْرِی مَتَى یُسْتَجَابُ لَکَ‏» تا می‌توانی تو، دعا بکن. توجّه کنید و این مسلماً به اجابت خواهد رسید. ان شاء الله.