...إِنَّ حَدِيثَنٰا یُحْیِی الْقُلُوبَ...

13 

... تقدیر خیر و شر و روزی انسان، به دست خداست. ...

وَ قَالَ علیه السلام إِنَّكُمْ فِي آجَالٍ مَنْقُوصَةٍ وَ أَيَّامٍ مَعْدُودَةٍ وَ الْمَوْتُ يَأْتِي بَغْتَةً مَنْ يَزْرَعْ خَيْراً يَحْصُدْ غِبْطَةً وَ مَنْ يَزْرَعْ شَرّاً يَحْصُدْ نَدَامَةً لِكُلِّ زَارِعٍ مَا زَرَعَ- لَا يُسْبَقُ بَطِيءٌ بِحَظِّهِ وَ لَا يُدْرِكُ حَرِيصٌ مَا لَمْ يُقَدَّرْ لَهُ مَنْ أُعْطِيَ خَيْراً فَاللَّهُ أَعْطَاهُ وَ مَنْ وُقِيَ شَرّاً فَاللَّهُ وَقَاهُ

شما هر لحظه ای در مسیر کوتاه شدن عمر خود قرار دارید. دوران و ایام زندگی شما مشخص و معین است و ناگهان مرگ فرا می رسد. هرکس که بذر و دانۀ خیری بکارد، در آخرت شادمانی و آسایش و خوبی درو می کند و هرکس که دانۀ شر و بدی بکارد، در روز قیامت پشیمانی و ناراحتی و عذاب درو می کند. همۀ ما در قیامت فقط محصول کار خود را برداشت می کنیم. اگر کسی حرص نورزد و آرام حرکت کند، کسی نمی تواند رزق و روزی او را بخورد و هیچ آدم حریصی هم نمی تواند، آن چه را برای او مقدر شده است، بخورد. هرکس به او خیر و خوبی رسید، بداند. خداوند به او لطف و عنایت کرده است و هرکس از شری حفظ شد، بداند که خداوند او را از آن شر، محافظت کرده است.

امام حسن عسکری (ع)

اَعُوذُ بِالله مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیمِ

بِسمِ الله الرَّحمنِ الرَّحیمِ

روایت از امام حسن عسگری صلوات علیهما منقول است که حضرت فرمودند: شما در عمرهایی هستید که از او کاسته می شود. «اِنَّکُم فی آجالٍ مَنقُوصَهٍ » که از آن کم می شود.

«وَ اَیّامٍ مَعدُودَهٍ » و روزگارانی که این ها شمارش شده است، یعنی سقف دارد، مشخص است که چند روز در دنیا هستی اما خودت نمی دانی.

«وَ المَوتُ یَأتی بَغتَهً» مرگ نابهنگام به سراغت می آید.

«مَن یَزرَعُ خَیْراً یَحصُدُ غِبطَه » آن کس که کشت کند و بذر خیر را کشت کند؛ نیکویی، شادمانی را درو می کند.

«وَ مَن یَزرَعُ شَرَّاً یَحصُد ُ نَدامَه» کسی که نعوذبالله، کشت کند شری؛ عمل زشتی را انجام بدهد، پشیمانی را درو می کند.

« لِکُلِّ زَارِعٍ مَا زَرَعَ » هر کشت کاری هر چرا که کشت کند، همان محصول را بدست می آورد.

«لایُسبَقُ بَطییءٌ بِحَظِّه» کسی را که در امور دنیای اش،  معیشتی اش بطور معمول عمل می کند و حرص نمی ورزد؛ که ما از نظر ظاهر می گوییم که عجب این آدم تنبلی است؛ بی حال است. ای بابا! بیشتر تلاش کن. آن چرا که مقدر شده است و نصیب اوست، کسی نمی تواند سبقت بجوید و نصیب او را برباید، نصیب او، بهش می رسد. شد؟! با عجله کردن، حرص ورزیدن، نصیب انسان و حظ انسان، که برایش مقدر شده از طرف خداوند افزوده نمی شود، با دویدن نیست، با یک چیز دیگر است.

«لایُسبَقُ بَطییءٌ بِحَظِّه ِوَ لا یُدرِکُ حَریصٌ ما لَم یُقَدَّر لَه» آن هایی که می دوند و حرص می ورزند، بیش از آن چرا که حظ و نصیب آن هاست و خدا برای آن ها تقدیر کرده، به آن دست پیدا نمی کنند، بیش از آن چه که مقدر است، دویدن کارساز نیست. به طور معمول وظیفه داری کار بکنی. می فهمی؟! یک جای دیگر است.

لذا جمله بعد: «مَن اُعطِیَ خَیراً فَاللهُ اَعطاهُ » آنی که بهش خیری می رسد، خدا به او می دهد.

« وَ مَن وُقِیَ شَرّاً فَاللهُ وَقاهُ» و آنی که ازش بلایی دفع می شود و از شری حفظ می شود، خدا او را حفظ می کند. سرنخ امور، در دست دیگری است. تو به وظیفه ات عمل بکن.

حالا نتیجه: پس بنابراین تمام این امور در دست قدرت خداست؛ انسان باید از او بخواهد، هم جلب منفعت را، هم دفع ضرر را، فهمیدی؟! نه خودت می توانی مِنهای خدا، جلب منفعت کنی؛ نه تنهایی می توانی از خودت چی؟ دفع ضرر کنی.

سند حدیث: بحارالانوار جلد 75باب صفحه 373
مستندات:
فیسبوک
توئیتر
لینکداین
واتساپ
تلگرام
ایمیل
چاپ
اشتراک
ایمیل برای
guest
0 نظر
بازخوردهای درون متنی
مشاهده همه دیدگاه‌ها
سبد خرید
0
نظری دارید؟ لطفاً آن را ثبت کنید.x