روایت از امام جواد صلوات الله علیه، منقول است که حضرت فرمودند: حاجت ها و درخواست هایی را که انسان می کند از خداوند، زیربنایش امید به خداست. تا امید و رجاء نباشد به خداوند، انسان طلب حاجت از او نمی کند. همین هم هست، نه تنها خدا، توی روابط خودمان هم همین جور هستیم، کاری داشته باشیم سراغ کسی برویم؛ سراغ آن می رویم که امید داریم کار ما را راه بیندازد والا سراغش هان؟! نمی رویم. «اَلحَوائِجُ تُطلَبُ بِالرَّجاءِ» خب این اشاره به یک مسئله است و او این است به این که هرچه انسان امیدش به خداوند بیشتر، حاجت از او بیشتر می خواهد.
جمله دوم:«وَ هِیَ تَنزِلُ بِالقَضاءَ» این حاجت ها از ناحیۀ خداوند فرو می آید به سوی بندگانش، به سبب چی؟ آن طرحی را که خودش می ریزد. خیال نکنی،ها! که تو، حسن، حسین، تقی، نقی کارهایت را راه می اندازد. نه، تو از او می خواهی که در یک مرتبه بالا و والایی است، او هم فرو می فرستد با قضای خودش. این هم دوم. اوّل از پایین می رود بالا؛ دوّم از بالا می آید پایین. دیگر بهتر از این نمی توانستم بیاورم پایین سطحش را؛ دیگر نمی توانم این جا عرفان بگویم برایتان.
سوّم:«وَ العافِیَهُ اَحسَنُ عَطاء» عافیت بهترین عطای الهی است. خب این ها همه رابطه دارند با هم،ها! گوش کنید. این سه تا جمله همه رابطه دارند. ضمنا تذکر بهت می دهد که تو چی بخواه از خدا؛ بهترین چیزی که هان؟! از او بخواهی. یک وقت من اتفاقا، حالا یادم نیست کدام روایتی بود، من عافیت را گفتم: ماها اشتباه می کنیم در معنای عافیت.عافیت یعنی حراست، حفاظت از ناملایم و مکروه که منجمله‌اش بلیّات است. حالا چه ظاهری‌اش، چه باطنی اش، کلی می گویم. چه دنیایش، چه آخرتیش. درست است یا نه؟ هان! خدمتتان عرض شود: لذا ما توی دعاهایمان هم همین را داریم،ها! عافیت دین و دنیا و آخرت و.. دیدید؟ یک عده خیال می کنند، مربوط به همین هیکلشان است؛ فهمیدی چه می خواهم بگویم؟ مریضی‌شان، نه بابا! کلی است مسئله. حراست و حفاظت از هر ناملایم، هر مکروهی، توجه می کنید چی می خواهم بگویم؟ ظاهری باطنی گفتم، دنیایی، آخرتی؛ لذا اگر شما دقت کنید، در حساس‌ترین مواقع به ما دستور دادند، حالا من چرا بگویم، هان؟ نماز مگر نمی خوانید شماها؟ مثل این که همه تان نماز می خوانید دیگر، نماز را که دیگر همه ما می خوانیم. سجده آخر می گوید چی بخواه؟ هان؟! دعایی که وارد شده، چیز دیگر نگفته،ها! «اَللّهمَ اِنِّی اَسئَلُکَ العافِیَّه، یا وَلیَّ العافِیه»
درست است یا نه،هان؟ پنج نماز واجب داریم؛ درست است یا نه؟ می گوید رکعت آخر، آن دعایی که وارد شده،هان؟! معلوم می شود بهتر از این چیزی، هان؟! فهمیدی دیگر آره؟ خب، بسیار خوب، حالا دیگر نمی خواستم بگویم، اگر بروم جلوتر، حتی شب های قدر هم، بهتان بگویم،ها! روایت داریم؛ سؤل کرد: چی بخواهم، از امام هشتم علیه السلام، از پدر امام جواد علیه السلام، شد؟ امام هشتم گفت: شب های قدر،ها! عافیت از خدا بخواه. می فهمی چه می گویم؟ یک مجموعه ای است که همه چیز را دارد. لذا امام جواد صلوات الله علیه، می گوید: امیدت را به خدا زیاد کن که از او حاجت بخواهی؛ از پایین به بالا؛ آن هم می فرستد برایت به پایین، سمت تو؛ آنی هم که می خواهی از خدا،ها! حواست جمع باشد،ها! تنگ نظری نکنی،ها! آنی که مجموعه است عبارت از چیه؟ «وَالعافِیهُ اَحسَنُ عَطاءِ»
ذکر حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی در سجده آخر نماز
اَللّهُمَّ إِنِّی أسْألُکَ اْلْعَافِیَهَ وَ اْلشُّکْرَ عَلَى اْلْعَافِیَهِ وَ تَمَامَ اْلْعَافِیَهِ فِی اْلدُّنْیَا وَ اْلْآخِرَهِ .