سلوک عاشورایی

عزّت الهی و شیطانی قبلاً عزّت را به حقیقی یا باطنی و عزّت ظاهری، تقسیم کردیم و گفتیم که یک سنخ عزّت، توهّمی و تخیّلی است؛ یعنی شخص خیال می‌کند […]

مروری بر مباحث گذشته در جلسات گذشته گفته شد که حرکت امام‌حسین(علیه السلام) مصداق امر به معروف و نهی از منکر بود و حضرت بر طبق وظیفۀ شرعی خود عمل

مروری بر مباحث گذشته بحث ما راجع‌به یک اصل اساسی در اسلام بود و آن مسئلۀ اعانه و تعاون در روابط اجتماعی است؛چه نسبت به امور دنیوی و مادّی و

خاندان امام‌حسین(علیه السلام) به کربلا آمدند؛ در اینجا نکته‌ای وجود دارد و آن اینکه اهل‌بیت امام‌حسین(علیهم السلام) وقتی از اینجا رفتند، با زمانی که وارد شدند، یک تفاوت داشتند؛ این

عزّت بی‌نظیر امام‌حسین(علیه السلام) در جلسۀ گذشته گفتم که امام‌حسین(علیه السلام)، در تمام ابعاد وجودی‌اش، عزیز بود؛ لذا تا ابد نام و یاد او باقی است. امّا عزّت امام‌حسین(علیه السلام)

وقتی پیغمبراکرم (صل الله علیه و آله و سلم) وفات کرد، بلافاصله این واقعیت آشکار شد. بعضی نوشته‌اند: جنازۀ پیغمبراکرم (صل الله علیه و آله و سلم) هنوز دفن نشده

می‌نویسند امام‌حسین‌(علیه السلام) روز عاشورا، از همان اوّل صبح تا موقعی‌که جنگ شروع شود مشغول بود. بعد هم وقتی اصحاب یکایک می‌روند و شهید می‌شوند، حضرت بالای سر آن‌ها می‌رفت.

می‌نویسند روز عاشورا همۀ اصحاب و بنی‌هاشم رفتند و یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند. امام‌حسین‌(علیه السلام) «نَظَرَ یَمیناً وَ شِمالاً»؛ به‌سمت راست و چپ نگاه کرد، «فَلا یَرَى

از نظر زمانی، روز عاشورا در سال 61 هجری، با اواخر خرداد، نزدیک تیرماه مقارن بوده؛ یعنی درست آن‌موقعی که زمان شدّت گرما است. از نظر مکانی هم می‌دانید که