سلوک عاشورایی

روایتی از پیغمبراکرم(ص) نقل شده است که همین مطالب را در خود دارد: «أقْبِلِ الْحَقَّ مِمَّنْ أتَاکَ بِهِ صَغِیرٌ أو کَبِیرٌ»؛ حقّ را از کوچک و بزرگ بپذیر! از هرکس […]

در باب شناسایی حقّ و تصدیق حقّ شوم. پذیرش حقّ، امری است که هیچ زحمتی نمی خواهد؛ یعنی چون انسان مفطور به آن است و حقّ، آمیختۀ به هستی انسان

آخرین حرف حضرت هم در روز عاشورا که به عنوان وصیّت های ایشان مانده است، همین بود. امام باقر(ع) روایت می کند: «لَمَّاحَضَرَتْ أَبِی عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ الْوَفَاهُ»؛ هنگامی که

امام حسین(ع) طبق دستورات الهی و قرآنی و نبوی عمل کرد. با اینکه می دانست شهید می شود،به وظیفۀ شرعی اش که قیام برای برپا نگاه داشتن دین بود عمل

در روایتی آمده است که پیغمبر اکرم(ص) به حضرت علی(ع) فرمود: بنویس! حضرت فرمود: چه بنویسم؟ پیغمبر اکرم(ص) فرمود: بنویس: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ، الْإِیمَانُ مَا وَقَرَ فِی الْقُلُوبِ وَ

روایتی است که شیخ مفید(ره) نقل می کند و سند آن به فَرَزدَق می رسد. فرزدق به همراه مادرش به سمت مکه می رفت. در راه نزد امام حسین(ع) آمد

از زین العابدین(ع) روایت است که در بهشت، جمیع شهدا به مقام عمویم عبّاس غبطه می خورند. «إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَهً یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ»

امام حسین(ع) یک هجرت صغری داشت، که این هجرت صغری نسبت به هجرت کبرای حضرت چند بُعد دارد؛ یکی از این ابعاد، «هجرت دادنِ دیگران» است. این همان دستگیری است

در مورد حفظ دین، یک بحث راجع به حفظ دین خود انسان است و یک بحث هم راجع به حفظ دین دیگران؛ از یک طرف باید دین و ایمان خودم

روایت از پیغمبراکرم(ص) است که فرمود: «أقِمِ الصَّلَوهَ وَ اَدِّ الزَّکَوهَ وَ اهجُرِ السُّوءَ»؛ نماز را به پا دار و زکات را بده و معصیت را ترک کن. همۀ این

روایت دیگر از امام هشتم(ع) است. حسن بن علی خزّاز می گوید: «سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ الرِّضَا(ع) یَقُولُ: قَالَ عِیسَـی ابْنُ مَرْیَمَ (علیه السلام) لِلْحَوَارِیِّیـنَ: یَا بَنِـی إِسْـرَائِیلَ لَا تَأْسَوْا عَلَی

از نظر بیرونی، مؤمن نباید سلطۀ غیرخدا را بپذیرد. مؤمن غیر از سلطۀ الهیّه، هیچ سلطه ای را نمی پذیرد. اگر سلطه از ناحیۀ خدا باشد، آن را می پذیرد؛