تأدیب شهوت

شهوت در انسان و در رابطۀ با هر امری، حالت تفریطی هم دارد. ممکن است انسان از نظر شهوی و نسبت به امر جنسی، مبتلا به جهت تفریطی اش باشد؛

حالت افراطی نسبت به شهوت جنسی که از رذایل اخلاقی است، عبارت است از آن حالت نفس که نیروی عقل انسان از مقامی که از نظر خلقت به او داده

مسئلۀ پرخوری و شکم‌پرستی، از رذایل اخلاقی در ارتباط با نیروی شهوت است و همان حالت افراطی نیروی شهوت در رابطۀ با خوردن و آشامیدن است. در آثار اسلامی، این

گاهی ممکن است انسان در مسئلۀ مایحتاج و کفاف از نظر خودش سوء تعبیر کند. انسان باید این مسئله را در ارتباط با محیط زندگی اش حساب بکند؛ چون گاهی

معَمَّر بن خَلاد نقل می کند: «سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ(ع)»؛ از حضرت موسی بن جعفر(ع) سؤال کردم: «فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ الرَّجُلُ یَکُونُ مَعَ الْقَوْمِ فَیَجْرِی بَیْنَهُمْ کَلَامٌ یَمْزَحُونَ وَ یَضْحَکُونَ»؛ شخصی

امام علی(ع) می فرماید: «لَا تَجْتَمِعُ الْخِیَانَهُ وَ الْأُخُوَّهُ»؛ خیانت و اخوّت و برادری با هم جمع نمی شوند؛ یعنی نمی شود بگوییم که ما مثل دو برادر به هم نزدیک