در باب کفارات دو تا مسئله مطرح است کفارههایی که با مجوز شرعی بوده و انسان افطار کرده اینها را یکجا میتواند به یک فقیر بدهد. مثلا یک ماه مبارک رمضان بیمار بود بعد هم تا سال آینده نتوانسته قضایش را بگیرد. سی روز، سی مد طعام به یک فقیر بدهد اشکال ندارد. یا خانمی که باردار بود، پا به ماه بود، و مجوز شرعی داشت. سی روز ماه رمضان باید سی مد طعام بدهد. هر سی تا را به یک فقیر بدهد، اشکال ندارد.
اما آنجایی که عدوانا معصیت کرد و بدون مجوز شرعی روزه را خورده که آنجایی که تخییر بود شصت مسکین طعام را باید بدهد. آنجایی که جمع بود باز شصت مسکین طعام است. در اینجا باید به شصت فقیر بدهد به یکی نمیتواند بدهد. یعنی هر مُد به یک فقیر. شصت تا باید بشود. مگر اینکه آن جایی که هست اصلا شصت تا فقیر نیست که بحث جدایی است. به عدد آنهایی که هست باید شصت تا را بین آنها تقسیم کند. مشکلی ندارد. این یک مسئله. مسئلۀ دوم: از این طرف هم که برای هر روز یک مُد طعام باید بدهد. نمیتواند مال یک روز که یک مُد بود نصف کند نصفش را به یک فقیر. آنجایی هم که شصت تاست را به صد و بیست تا بدهد این را هم نمیتواند بکند.
«اللهم صل علی محمد و آل محمد»