جلسه گذشته در باب روزه مسائلی راجع‌ به نیت مطرح کردیم. در باب روزه ماه مبارک رمضان از نظر وقت نیت اینطور است که یک وقت اختیاری دارد. هر شب انسان باید نیت داشته باشد که برای فردا روزه بگیرد؛ یعنی قبل از طلوع فجر این نیت باشد. البته معنایش این نیست که بیدار باشد. همین که سر شب به ذهنش این است که می‌خواهم فردا را روزه بگیرم هم کافی است ولو اینکه هنگام طلوع فجر هم خواب باشد. چون در خزانه ذهنش است.

معنای روزه هم مشخص است که از هر چیزی که موجب بطلان روزه می‌شود امساک کند؛ از آن تعبیر به مفطرات می‌کنند: خوردن، آشامیدن و امثال اینها. این موارد هم لازم نیست به تفصیل بداند؛ همین اجمالاً کافی است. می‌خواهم از آن چه روزه را باطل می‌کند خودداری کنم و امساک کنم. این نیت است که همراه با خلوص و در این وقت اختیاری است. اما مورد اضطراری این است که اگر معذور به عذر شرعی بود که نمی‌توانست شب این نیت را بکند؛ مثلاً در سفر بود. بعد هم قبل از ظهر به وطن رسید. تا در سفر هست شرعاً نمی‌تواند نیت روزه بکند. وقتی به وطن رسید اگر از هنگام طلوع فجر تا موقع ورودش به وطن هیچ کدام از این مفطرات را مرتکب نشده بود امساک کرده بود، همین که قبل از ظهر به وطن رسید روزه و نیت واجب می‌شود؛ آن موقع نیت واجب می‌شود. مقطع اضطراری‌ تا قبل از زوال شمس یعنی ظهر شرعی آن هم برای افرادی که معذورند.