بی انصافی و ذلت دشمن

زمانی که معاویه مُرد و حکومت بهدست یزید افتاد، تا زمانی که واقعۀ عاشورا رخ داد، حدود هشت ماه گذشت. یزید سی و چند سال بیشتر سنّ نداشت و جوان بود. امّا بعد از جریان عاشورا، چند سال طول نکشید که یزید مُرد. تمام حکومتش، از اوّل؛ یعنی شش ماه قبل از عاشورا تا آخر که در سال 64 مُرد، سه سال و هشت-نُه ماه طول کشید؛ یعنی فقط حدود سه سال و سه ماه بعد از جریان عاشورا حکومت کرد. چرا؟ چون خدا بی‌انصافی را تحمّل نمی‌کند. اگر کسی حقّ الناس را تضییع کند و به دیگران ظلم کند، خدا ریشه‌اش را می‌کَند. اثر ظلم نسبت به امام حسین(ع) برای حکومت یزید هم یک نمونه از این قانون کلّی است.

اگر دقّت کنید، خواهید یافت که امام حسین(ع) عملاً این موضوع را نشان داد که از یک طرف استیلای بر قلوب، دوام دارد. خدا به این حکومت حقیقیّه، دوام داده است. از آن طرف، حکومت ظاهری دوام ندارد و اگر همراه با بی انصافی باشد، زود ریشه کَن می شود. معاویه، بیست سال حکومت کرد. با اینکه هر دو سر و ته یک کرباس بودند، حتّی به بچّه اش هم سفارش کرد که با امام حسین(ع) کاری نداشته باش، ولی یزید احمق بود. معاویه می‌دانست که دَر افتادن با امام حسین(ع)، شوخی‌بردار نیست، امّا فرزندش این مقدار نمی‌فهمید؛ لذا آن اتفاقات را به راه انداخت و پرونده‌اش زود جمع شد. اینکه در روایت داشت: «سَلَبَهُ الله قدرته»؛ یعنی خدا این طور او را ریشه کن می کند. این کار خدا است.