انبیا وجیه، مشهور و رئیس بودند، ولی حبّ جاه، شهرت و ریاست نداشتند و طلب جاه، شهرت و ریاست نکردند. دلیلش این بود که آن ها در راه انجام وظیفۀ الهی که داشتند، به طور طبیعی با جاه؛ یعنی حکومت بر قلوب و شهرت که عبارت از نام آوری و مشهور شدن باشد و ریاست که عبارت از تسلّط بر قلوب است مواجه بودند، امّا این حالات انتصابی از ناحیۀ دیگران نبود، بلکه آن ها از ناحیۀ خداوند موظّف بودند و مسئولیّت داشتند و برطبق مسئولیّت عمل می کردند؛ لذا حکومت بر قلوب هم می کردند؛ زیرا بزرگترین ریاست، حکومت به قلوب جمیع بشر است که از یک بُعد معنوی نشئت بگیرد، بدون اینکه آن شخص مسئلۀ حکومت را در نظر داشته باشد. پایه های کرسی ریاست انبیا و اولیا (ع)بر قلوب ابنای بشر بود، امّا در این رابطه خودشان را به عنوان رئیس نمی دانستند.
در میان اولیای خدا یکی از بزرگترین کسانی که پایۀ حکومتش بر دل ها بود، امام حسین(ع) است. تلاش زیادی کردند که مِهر امام حسین(ع) را از دل ها بیرون کنند؛ تلاش زیادی کردند که خاندان پیغمبر(ص) را به انزوا بکشانند، ولی تلاش آنان هیچ ثمره ای نداشت. آن ها توانستند بر اجساد و اجسام، حکومت و ریاست بکنند امّا بر قلوب نه.
