«أَعُوذُ بِاللَّهُ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ، بِسمِ اللَّهِ الرَّحمَنِ الرَّحِیمِ».
در باب روزه‌ای را که انسان نمی‌داند که آخر ماه شعبان یا اول ماه رمضان است. اول: کسانی را که روزۀ قضا دارند اینها نیت روزۀ قضا کنند. مسئله را خوب دقت کنید. کسی که می‌داند روزۀ قضا دارد، می‌خواهد روزه بگیرد؛ روزۀ مستحبی نمی‌تواند بگیرد. پس این باید فقط نیت روزۀ قضا کند. کسانی که یقین دارند به اینکه روزۀ قضا ندارند؛ اینها نیت می‌کنند، روزه مستحبی ماه شعبان. دوم: کسانی را که نمی‌دانند روزۀ قضا دارند یا ندارند، این اشخاص به قصد ما فی الذمه روزه می‌گیرند. این فقط برای آن روزی است که مشخص نیست ماه رمضان یا آخر ماه شعبان است چه نیتی را باید بکنند؟ اگر بعد معلوم شد، که روز ماه رمضان بوده، کسی که نیت قضا کرده بود هیچ اشکال ندارد، این روزه ماه رمضان است همان سالش حساب می‌شود. کسی که نیت مستحبی ماه شعبان کرده است و می‌دانست، روزه قضا ندارد، آن هم درست است. باز ماه رمضان حساب می‌شود. سومی کسی که نمی‌دانست، قضای روزه دارد یا ندارد، به قصد ما فی الذمه روزه گرفته است؛ بعد معلوم می‌شود ماه رمضان است روزه برایش حساب می‌شود. از این سه تا حالت بیرون نیست. بنابراین مشکلی در باب نیت نیست.
اما کسی که نمی‌داند ماه رمضان است یا نه، اگر بخواهد نیت ماه رمضان بکند اشکال دارد. موارد گفته شده هیچ کدام اشکالی ندارند. نیت قضا اشکال ندارد، آخر ماه شعبان، ما فی الذمه اشکال ندارد؛ نگاه کنید سه نوع گفتم. اما اگر بخواهد نیت ماه رمضان بکند، با اینکه نمی‌داند ماه رمضان هست یا نه؛ آن وقت اشکال دارد. و لو اینکه بعد هم معلوم بشود ماه رمضان است. از همه چیز بهتر این است، با قصد ما فی الذمه روزه بگیرد، تموم شد. اگر روزه قضا داشته و ماه رمضان نبود روزه قضا حساب می‌شود، قضا نداشته بود روزه ماه شعبان حساب می‌شود. مسئله را گفتم، خیلی جامع است. بنابراین مشکلی ندارد. ما فی الذمه روزه را می‌گیرد هر چی بود همان درست می شود.
«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»