امام حسین(ع) طبق دستورات الهی و قرآنی و نبوی عمل کرد. با اینکه می دانست شهید می شود،به وظیفۀ شرعی اش که قیام برای برپا نگاه داشتن دین بود عمل کرد.
مسئله ای که در آیات و روایات آمده بود، این بود که مال و جانت را فدای دین کن.امام حسین(ع) هم مالش را در راه دین گذاشت. شب یازدهم مُحرّم که به خیمه های حضرت حمله کردند، هر چه بود را غارت کردند. جان خودش را هم که برای دین و در راه خدا گذاشت و به وظیفه اش هم عمل کرد. اصحاب حضرت هم به وظیفۀ شان عمل کردند.
امّا آن خصوصیتی که امام حسین(ع) را در این حرکت مافوق همۀ اولیای خدا کرده، این است که پا را از این هم فراتر گذاشته است! عظمت امام حسین(ع) اینجا است. حضرت برای برپا نگاه داشتن دین، برای حفظ دینِ من و تو، برای اینکه دین به دستِ من و تو برسد، کارهایی کرده که ما باید دربارۀ آن ها فکر کنیم. امام حسین(ع) برای حفظ دین، نه فقط مال و جانش را فدا کرد، بلکه بچۀ شش ماهه اش را هم برای دینِ من و تو گذاشت.
