مجله

در روایتی دارد که پیغمبراکرم(ص) فرمودند: «إذَا جَمَعَ اللهُ الأوّلینَ وَ الآخرینَ لِمِیقاتِ یَومٍ معلومٍ» ؛ هنگامی که خداوند اوّلین و آخرین را در یک جایگاه مشخّص گرد هم آورد، […]

«إنَّ الْإسلَام بَدْؤُهُ مُحَمَّدِیٌّ(ص) وَ بَقَاؤُهُ حُسَینِیٌّ(ع)»، کاملاً مطابق با واقع است. بقای اسلام مربوط به امام حسین(ع) است؛ لذا امام حسین(ع) در هر اقدامی که انجام داد، چه در

بعداً این قیام برای همه روشن شد که این‏ها دین ندارند. حضرت سکینه(س) بعد از اینکه به اسارت می‌‏رود و آن صحنه‌‏ها را در شام می‏‌بیند، می‏‌گوید: «مَا رَأَیْتُ أَقْسَى

خاندان بنی امیّه در زمان معاویه، برای مقابله با اسلام، ابتدا شمشیر را از رو نبستند؛ یعنی آن بت پرست هایی که در یک مقطع زمانی خاصّ مجبور شدند برای

یکی از اموری که مخصوصاً در کلام افرادی که بدون اطّلاع می خواهند راجع به مسایل دینی حرف بزنند، دیده می شود، این است که بین دینداری و دین شناسی

در روایتی دارد: «سُئِلَ حُسینُ بنُ علیٍّ(ع) مَا مَعْرِفَهُ اللهِ؟»؛ از امام حسین(ع) سؤال کردند که شناخت خداوند چگونه است؛ چطوری خدا را بشناسیم؟ «قَالَ(ع): مَعْرِفَهُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ إِمَامَهُمُ

شما اگر به قرآن نگاه کنید می بینید که قرآن کریم از نظر ارزشی، نبوّت را کمتر از امامت مطرح می کند؛ یعنی مقام نبوّت، مادون مقام امامت است و

تمام «مؤمن»هایی که در قرآن آمده، مربوط به کسانی است که امامت را قبول دارند. مؤمن کیست؟ کسی که به پیغمبر(ص) و «کُلّمَا جَاءَ بِه» هر چه او از جانب

در تاریخ دیده اید که وقتی در منزل زباله خبر شهادت حضرت مُسلم(ع) رسید، خیلی ها برگشتند. تا آنجا حدود 200 شتر، بارِ کاروان را حمل می‌کرد، امّا بنابر نقل

«قَالَ رَسُولُ اللهِ(ص): إنِّی مَا أخَافُ عَلَی اُمَّتِی الْفَقْرَ»؛ من از فقر و تنگدستی بر امّت خود بیمناک نیستم. اصلاً نمی ترسم که مسلمانان گرسنه یا تشنه بمانند. این اعجاز

روایتی از پیغمبراکرم(ص) نقل شده است که همین مطالب را در خود دارد: «أقْبِلِ الْحَقَّ مِمَّنْ أتَاکَ بِهِ صَغِیرٌ أو کَبِیرٌ»؛ حقّ را از کوچک و بزرگ بپذیر! از هرکس

در باب شناسایی حقّ و تصدیق حقّ شوم. پذیرش حقّ، امری است که هیچ زحمتی نمی خواهد؛ یعنی چون انسان مفطور به آن است و حقّ، آمیختۀ به هستی انسان