«إنَّ الْإسلَام بَدْؤُهُ مُحَمَّدِیٌّ(ص) وَ بَقَاؤُهُ حُسَینِیٌّ(ع)»، کاملاً مطابق با واقع است. بقای اسلام مربوط به امام حسین(ع) است؛ لذا امام حسین(ع) در هر اقدامی که انجام داد، چه در نوشتن نامه ها، چه در ملاقات های اجتماعی و فردی، روی همین نکته تأکید می کرد که این ها را بشناسید. ما اهل بیت را نیز با آن ها مقایسه کنید و خودتان تصمیم بگیرید که چه کار باید بکنید.
حضرت از آغاز حرکتش، بارها خطبه خواند و در هر خطبه هم عدّه ای را آگاه کرد. در بین راه نیز بارها سخنرانی کرد و بعضی از مواقع برای افرادی، به صورت تک تک صحبت می کرد. مثلاً در بین راه که به کوفه می آمد، با عبیدالله حرِّ جُعفی برخورد کرد و کسی را دنبالش فرستاد که بیاید. وقتی او نیامد، امام حسین(ع) خودش رفت و به او گفت که بیا و کمکم کن. در یک مقطع هم کسی را دنبال زهیر فرستاد. برای اهالی کوفه و بصره نامه نوشت که بیایید و برای حفظ دین، مرا یاری کنید. پس حضرت تمام تلاشش را کرد تا از دین حفاظت کند.
