در روایتی دارد: «سُئِلَ حُسینُ بنُ علیٍّ(ع) مَا مَعْرِفَهُ اللهِ؟»؛ از امام حسین(ع) سؤال کردند که شناخت خداوند چگونه است؛ چطوری خدا را بشناسیم؟ «قَالَ(ع): مَعْرِفَهُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ إِمَامَهُمُ الَّذِی یَجِبُ عَلَیْهِمْ طَاعَتُهُ»؛ اهل هرزمانی امام زمان خود را که اطاعتش واجب است بشناسد؛ یعنی اگر کسی امام زمانش را نشناسد، خدا را نشناخته است. ببینید امام(ع)، چه رابطه ای بین معرفه الله و معرفه الامام برقرار کرده است. این تعبیر برای ما معلوم می کند که حضرت چه ذهنیّتی دربارۀ نقش امامت در دین دارد.
دین اسلام، دین توحید است. حضرت می فرماید: تو زمانی موحّد هستی که امام زمانت را بشناسی. مسلمان واقعی؛ یعنی آن کسی که معرفت به امام داشته باشد. این کلام صریح امام حسین(ع) است.
دل اگر خداشناسی، همه در رخ علی بین
به علی شناختم من، به خدا قسم خدا را
حتماً شاعر این روایت را شنیده بود، که توانست این شعر را بگوید. این معنا در قالب‌های گوناگون، در معارف ما آمده است.
