امام صادق(ع) فرمود: «إِنَّ اللهَ فَوَّضَ إِلَى الْمُؤْمِنِ أَمْرَهُ کُلَّهُ»؛ خداوند، امر هر مؤمن را به خودش تفویض کرده است. همه چیزش را به خودش واگذاشته است. «وَ لَمْ یُفَوِّضْ إِلَیْهِ أَنْ یَکُونَ ذَلِیلاً»؛ امّا باید مواظب باشد، کاری نکند که یک وقت موجب خواری او شود. حقّ ندارد خودش را از چشم مؤمنین بیندازد.
البتّه در اینجا دو حرف مطرح است. یکی اینکه شیطان می‌گوید: اگر تو امر به معروف و نهی از منکر کنی، از چشم‌ها می‌افتی. گفتیم که این عزّت، واقعی نیست و تخیّلی است. این از چشم افتادن‌ها که مخالفت با دستورات شیطان است، ذلّت نیست؛ بلکه عین عزّت است. تو باید وظیفه‌ات را انجام دهی و کاری به نتیجه نداشته باشی؛ نتیجه در دست خدا است. پس انجام تکالیف الهیّه، نه تنها انسان را ذلیل نمی‌کند، بلکه عزیز می‌کند. امّا حرف در جایی است که مؤمن کاری انجام دهد که وظیفۀ شرعی او نیست؛ امّا موجب می‌شود در چشم‌ها خوار شود. مثلاً کار سخیفی انجام دهد که در شأن او نیست و ذلّت‌آور است. این امور مورد نهی واقع شده است و مؤمن نمی‌تواند چنین کارهایی انجام دهد.
بعد حضرت در ادامۀ روایت فرمود: «أَ مَا تَسْمَعُ اللهَ عَزَّوَجَلَّ یَقُولُ:» آیا نشنیدی که خدا می گوید: (وَللّٰه الْعِزهُ وَلݫِسوله وَلِلمؤمنین)؟ یعنی مؤمن عزیز است. «فَالْمُؤْمِنُ یَکُونُ عَزِیزاً وَ لَا یَکُونُ ذَلِیلاً»؛ خدا به مؤمن عزّت عنایت کرده و آن هم در ربط با ایمان او بوده است. لذا مؤمن نباید این موهبت الهی را خدشه دار کند. این اعطای الهی را نباید خدشه دار کرد، چون مانند یک امانت الهی است و باید از آن محافظت نمود. اصلاً عزّت تحت اراده و خواست بنده نیست که او بتواند هرکاری می خواهد انجام دهد و آن را ضایع سازد.
در روایتی از امام باقر(ع) این طور تعبیر شده است: «إِنَّ اللهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَعْطَى الْمُؤْمِنَ ثَلَاثَ خِصَالٍ»؛ سه چیز برای مؤمن، عطیّه ای الهی است: «الْعِزَّ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ»؛ اوّل اینکه خداوند، مؤمن را در دنیا و آخرت عزیز کرده است. «وَ الْفَلْجَ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ»؛ دوم، اینکه رستگاری دنیا و آخرت از آنِ مؤمن است. «وَ الْمَهَابَهَ فِی صُدُورِ الظَّالِمِینَ»؛ و آخر اینکه مؤمن یک نوع هیبت و بزرگی در دل ستمگران دارد. همۀ اینها «عطیهٌ الهیه» است. تو باید از این موهبت الهی پاسداری کنی؛ لذا مؤمن حقّ ندارد کاری کند که از نظر ظاهری، عزّت الهیّه‌اش را خدشه‌دار کند و او را از چشم مردم بیندازد؛ لذا کارهای سبک کننده و دونِ شأن، شایستۀ مؤمن نیست. به تعبیر دیگر مؤمن باید سنگین و رنگین باشد تا در چشم دیگران کوچک نشود. این بحث دربارۀ عزّت، از نظر درونی بود.
