وصیت امام علی(ع) به اباعبدالله

آخرین حرف حضرت هم در روز عاشورا که به عنوان وصیّت های ایشان مانده است، همین بود. امام باقر(ع) روایت می کند: «لَمَّاحَضَرَتْ أَبِی عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ الْوَفَاهُ»؛ هنگامی که موقع وفات پدرم شد، «ضَمَّنِی إِلَى صَدْرِهِ»؛ من را به سینه اش چسباند. «ثُمَّ قَالَ: بُنَیَّ!» سپس به من گفت: پسرم! «أُوصِیکَ بِمَا أَوْصَانِی بِهِ أَبِی حِینَ حَضَرَتْهُ الْوَفَاهُ»؛ من به تو یک سفارش می کنم؛ همان وصیّتی که پدرم، یعنی امام حسین(ع) حین وفاتش به من فرمود. شما می دانید که آخرین دیدار حضرت با پدرش چه وقتی بوده است. «وَ بِمَا ذَکَرَ أَنَّ أَبَاهُ أَوْصَاهُ بِهِ»؛ پدرم به من گفت که پدرش امام علی(ع) نیز همین وصیّت را به او گفته است. «أیْ بُنَیَّ! اصْبِرْ عَلَى الْحَقِّ وَ إِنْ کَانَ مُرّاً»؛ ای پسرم! پای حقّ بایست، اگرچه تلخ باشد.