خاندان بنی امیّه در زمان معاویه، برای مقابله با اسلام، ابتدا شمشیر را از رو نبستند؛ یعنی آن بت پرست هایی که در یک مقطع زمانی خاصّ مجبور شدند برای حفظ جانشان، اسلام را بپذیرند، در اوایل کار هیچ وقت وارد صحنۀ مبارزه با اسلام و توحید نشدند؛ چون می دانستند پیروز نمی شوند و مردم هم آن ها را طرد خواهند کرد. لذا در ابتدای امر، دنبال مبارزه نرفتند. کسانی که در صدر کار بودند، تا توانستند بعد از پیغمبراکرم(ص) دین داری ظاهری را تقویت کردند و خود را انسان های دینداری معرّفی کردند. امّا به تدریج مسائل برملا شد.
گفتیم که سال ها برنامه ریزی کرده بودند تا اسلام را نابود کنند. امام حسین(ع) در مِنا دست روی هستۀ مرکزی گذاشت که مسئلۀ امامت بود. دانه به دانه فرمایشات و کارهای پیغمبر(ص) در ارتباط با امامت را بیان کرد.جهتش این بود که امام(ع) می دانست آنچه برای بقای دین، هستۀ مرکزی است، امامت است.
