حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی

مسئله 575: واجب است در انداختن سنگها چند امر:

اول – نیت، با قصد خالص بدون ریاء و نمایش دادن عمل به غیر که موجب بطلان می‌شود. دوم – آن که آنها را بیندازد، پس اگر برود نزدیک و

مسئله 576: اگر شک کند که سنگ را دیگری استعمال کرده یا نه جائز است به آن بیندازد.

مسئله 577: اگر سنگی را که در حرم است احتمال بدهد از خارج آورده‌اند اعتناء نکند.

مسئله 578: اگر شک کند به سنگی که می‌خواهد بیندازد (حصی‌یعنی ریگ گفته می‌شود باید به آن اکتفاء نکند.

مسئله 579: اگر شک کند در عدد انداختن در وقتی که مشغول عمل است باید چندان بیندازد تا علم به عدد پیدا کند، و هم چنین اگر شک کند که

مسئله 580: اگر سنگی را که انداخت به جمره نرسید باید دو مرتبه بیندازد اگر چه در وقت رمی گمانش آن بود که رسیده است ، پس اگر پهلوی جمره

مسئله 581: اگر چند سنگ را با هم بیندازد مانع ندارد لکن یکیحساب می‌شود، چه یکی از آنها به محل بخورد یا همه.

مسئله 553: اگر سهوا کوچ کرد و بیرون رفت پس اگر یادش آمد باید مراجعت کند، و اگر مراجعت نکرد گناهکار است، و بنابر احتیاط کفاره دارد و اگر یادش

اول – آن که مکلف، درک هر دو موقف کند در وقت اختیاری، یعنی از ظهر روز عرفه، عرفات را و بین الطلوعین صبح دهم، مشعر را درک کند. پس

مسئله 554: اگر کسی از روی ندانستن مسأله، آنچه ذکر شد بکند حکم او حکم کسی است که سهوا کرده است.

مسئله 569: احتیاط مستحب آن است که این شخص که حج او باطل شد و باید عمره به جا آورد نیت عدول به عمره‌ی مفرده بکند. سوم – آن که