نکتهای را عرض کنم. در جملات قبلی حضرتزهرا (سلام الله علیها) فرمودند: وضع همۀ شما چه از نظر مادی چه از معنوی چه از حیثیت اجتماعی بد بود. شما کسانی بودید که در جامعه توسریخور بودید. شما از نظر زندگی کسانی بودید که آبهایی که در چالهها یا در بیابانها جمع میشد را میخوردید. پوستهای دباغینشده میخوردید. حضرت این تعبیرات را کرد. از نظر معنوی هم تعبیراتی داشت. کسی که شما را به این عزت دنیوی و اخروی رساند، پیغمبر (صلی علیه و آله و سلم) بود. با همۀ مشکلات مبارزه کرد. وقتی جنگها و فتنهانگیزیها شروع شد، پیغمبر(صلی علیه و آله و سلم) امامعلی (علیه سلام) را برای دفع آنها میفرستاد. به تعبیر دیگر پدر و شوهر من بودند که شما را به این عزت دنیایی و آخرتی رساندندو بعد میفرماید: «وَ اَنْتُمْ فِی رِفَاهِیَّهٍ مِنَ الْعِیْشِ»؛ مسئلۀ علت مبقیه است. در حدوث عزت برای شما پدر و شوهر من این همه رنج کشیدند تا شما به این عزت رسیدید. وقتی به این عزت رسیدید، سر در آخور کردید.