تمام «مؤمن»هایی که در قرآن آمده، مربوط به کسانی است که امامت را قبول دارند. مؤمن کیست؟ کسی که به پیغمبر(ص) و «کُلّمَا جَاءَ بِه» هر چه او از جانب خدا آورده، ایمان آورده است. یکی از چیزهایی هم که پیغمبر(ص) آورده، امامت امام علی(ع) است؛ بنابراین اگر کسی این را قبول نداشته باشد، مؤمن نیست. این خیلی روشن است و اصلاً پیچیدگی ندارد. ایمان، غیر از اسلام ظاهری است و ما آن را در جلسات گذشته توضیح داده ایم. هرجا تعبیراتی از قبیل: «المؤمنون»، «مؤمن» یا «ایمان» در قرآن به کار رفته است، شامل این مسئله می گردد؛ زیرا رابطۀ مستقیمی بین امامت و توحید وجود دارد که اگر کسی موحّد باشد، امامت را هم قبول دارد. آن هایی که اهل علم هستند به قرآن مراجعه کنند. قرآن کریم بعد از واقعۀ غدیر می فرماید: اَلیَومَ اَکمَلتُ لَکُم دینَکُم وَ اَتمَمتُ عَلَیکُم نِعمَتی وَ رَضَیتُ لَکُمُ الاِسلامَ دینًا. خدا بعد از نصب امامت، راضی می شود که اسلام دین ما باشد؛ پس معلوم می شود که اسلام بدون امامت، اسلام نیست. این مطالبی که گفتم هیچ پیچشی ندارد؛ کاملا رُند است.
امام حسین(ع) در مِنا اوّل چیزی را که مطرح کرد، این بود که ای جمعیّت که ادّعا می کنید موحّد هستید و رأس مؤمنین هستید! ای کسانی که می گویید ما مسلمانیم! مگر پیغمبر(ص) این حرف ها را نگفته و این کارها را نکرده است؟! آیا شما این حرف ها را از او شنیدید و این کارها را از او دیدید؟ همه گفتند: «اللّٰهُمَ نَعَم». اگر همه می گویید: «اللّٰهُمَ نَعَم»، پس چرا وضع این است؟! حضرت با زبان بی زبانی و بدون صراحت فرمودند: از همین جا معلوم می شود که هیچ کدامتان دین ندارید؛ شما مؤمن نیستید؛ چون امامت را به آن معنا که در اسلام وارد شده است، قبول ندارید
