ظاهر عبادت بندگی و باطنش آزادگی است. تعبیر روایت این است: «الْعُبُودِیَّهُ جَوْهَرَهٌ کُنْهُهَا الرُّبُوبِیَّهُ»[1]؛ پرستش و بندگی گوهر گرانبهایی است که جوهر، باطن، کنه و ژرفای آن آزادگی و ربوبیت است. ظاهرش بندگی است. باطنش ربوبیت است. روضه [1]. مصباحالشریعه، ص7
