سلوک عاشورایی

می‌نویسند امام‌حسین‌(علیه السلام) روز عاشورا، از همان اوّل صبح تا موقعی‌که جنگ شروع شود مشغول بود. بعد هم وقتی اصحاب یکایک می‌روند و شهید می‌شوند، حضرت بالای سر آن‌ها می‌رفت.

می‌نویسند روز عاشورا همۀ اصحاب و بنی‌هاشم رفتند و یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند. امام‌حسین‌(علیه السلام) «نَظَرَ یَمیناً وَ شِمالاً»؛ به‌سمت راست و چپ نگاه کرد، «فَلا یَرَى

از نظر زمانی، روز عاشورا در سال 61 هجری، با اواخر خرداد، نزدیک تیرماه مقارن بوده؛ یعنی درست آن‌موقعی که زمان شدّت گرما است. از نظر مکانی هم می‌دانید که

عَقَبه‌بن‌سمعان، یکی از اصحاب همراه امام‌حسین(علیه السلام) نقل می‌کند که یک وقت دیدم امام‌حسین(علیه السلام) پیشانی خود را جلوی زین مرکب گذاشت، مثل اینکه بخواهند بخوابند؛ ایشان مختصری صبر کردند

سعید‌بن‌عبدالله‌حَنَفی است. امام حسین(علیه السلام) شب عاشورا خطبه‌ای خواندند. همۀ شما شنیده‌اید که وقتی خطبه‌شان تمام شد، فرمودند: این‌ها با من کار دارند؛ با شما کاری ندارند. من بیعتم را

 مطلبی است که اگر شفعاء در قیامت بخواهند شفاعت بکنند، آیا آنها هم هدیه­ای به خدا تقدیم می­کنند یا نه؟ بزرگ­ترین، با عظمت ­ترین و با ارزش­ترین هدیه‌ای که خدا

پایداری به واسطۀ تعلّق و پیوند با اولیای خدا